Het vervolgverhaal

Het verval heeft nu officieel ingezet: vanmiddag lagen de eerste paar bloesemblaadjes op de grond onder de pruim. Vanaf nu zal het dus alleen maar minder worden. De eerste blaadjes beginnen zich ook te ontvouwen, dus het is gedaan met het pure witte bruidskleed. Maar voordat alles helemaal voorbij is kunnen we nog wel wat genieten.
Ik heb vanmiddag na het werk de auto eens een wasbeurt gegeven omdat er een akelig laagje 'woestijnzand' op zat, waar de dauwdruppels lelijke sporen in getrokken hadden. Terwijl ik de tuinslang stond op te rollen zag ik een clubje van vijf hommels vrolijk heen en weer dartelen van bloesem naar bloesem. Snel het fototoestel gaan pakken, maar je raadt het al: toen ik weer buiten kwam waren ze er allemaal vandoor gegaan. Ik ben nog even rond blijven hangen, er kwam er nog eentje overvliegen maar die vond het beneden zijn waardigheid om op mijn nederig boompje te landen. Alas.

Gelukkig is er nog wat meer te zien in de tuin. De Dicentra spectabile (gebroken hartje) heeft haar verhuizing van de schaduw van het hekje naar voren goed doorstaan en heeft haar eerste hartjes geopend. Zo blijft er elke dag weer wat om je over te verheugen in de tuin, en daar gaat het uiteindelijk om.

De tulp is de volgende die door mij met argusogen in de gaten wordt gehouden. Zou het komende warme weekend haar uit haar jasje weten te lokken?

Ook heb ik verheugd het nieuwe (prachtig rood uitlopende) blad van de rozen bekeken. Ik heb ze in fases gesnoeid, de eerste keer heel voorzichtig. Nadat ik in een tuinblad (lang leve de bibliotheek!) een aantal zo-moet-het-foto's zag heb ik ze alsnog wat rigoreuzer afgeknipt. Dat is toch maar moeilijk! Maar het te lang laten van de takken zorgt voor 'kale poten' en snoeien bevordert juist de groei van zijtakken. Dus toch maar dapper geweest.
Het wederom uitlopen van het blad is dan toch weer een kleine opluchting... dat heb ik in ieder geval nog goed gedaan dus. Mijn oma had (nouja, heeft... ze leeft nog) altijd rozen in haar tuin maar mijn moeder verfoeit ze. Ik heb de verzorging dus nooit echt 'van dichtbij' meegemaakt. Hier in de tuin staan er verschillende, waar ik nu dus voor mag zorgen. Ik heb vorige zomer uitgebreid mogen genieten van de vele rode rozen van de grootste struik, en ook een klein roze stamroosje heeft haar best gedaan. Hopelijk heb ik ze een dienst bewezen door hun kapsel te fatsoeneren en belonen ze me dit jaar weer met een mooie bloei.