Stekken en onkruid

Deze post is schandalig over tijd want eigenlijk is het alhier geschrevene allemaal al vorige week zondag gebeurd. Het was hoog tijd weer eens wat tijd te besteden in de voortuin, buiten het nodige watergeven dat de laatste tijd natuurlijk nodig was. De Passiflora (passiebloem) is door de afgelopen winter natuurlijk niks ingevroren, maar toch heeft hij wat lelijke blaadjes gekregen. Het is ook een hele bos die over het trottoir hangt en omdat hij toch ieder jaar een heel end groeit heb ik hem eens flink uitgedund. Terwijl ik zo bezig was zag ik verdorie weer een aantal distels opkomen.

Vorig jaar stond er een hele rij distels in de voortuin. Wat een rotzakken, zelfs door de handschoenen heen prikken ze nog. Uitenindelijk heb ik zwaar geplastificeerde gevallen gebruikt (veel te groot want ze hadden alleen mannenmaten (8, 9, 10) en ik heb slechts een krappe 5). Er uit trekken gaat ook met goede handschoenen niet lukken, die akelig stekelige rakkers hebben een grote penwortel die goed vast zit. Doorsteken met het schepje dus. Dat betekent wel dat er een stuk wortel blijft zitten. Net als bij allerlei andere fijne wortelonkruiden loopt die weer vrolijk opnieuw uit. Vandaar dat ik dit jaar weer met ze zit opgescheept. Dus de handschoenen en het schepje maar weer ter hand genomen, met het volgende resultaat:
Links de gemene distels, rechts een hele groep paardebloemen. Ze hebben dan wel geen stekels, maar qua wortel zijn ze net zo vervelend als de distels. Ieder klein stukje loopt ook weer net zo vrolijk uit. Zoals je ziet had ik er nog behoorlijk wat, en waarschijnlijk als ik vanmiddag de tuin in zou duiken vind ik er weer een heel aantal. Alles heeft last van de hitte, behalve het onkruid lijkt het wel. Dat groeit als kool.

Jammergenoeg was er nog wel een onschuldig slachtoffer van mijn uitgraaf-praktijken. Omdat de rotzakken zich het liefst lijken te verschuilen tussen de wortels van andere planten heb ik bij het uitgraven van de wortels per ongeluk een paar stukjes van de Pachysandra afgestoken, een fijn bodembedekkertje. Ik kon die arme stakkers toch niet dood laten gaan, en omdat er toch nog genoeg bodem te bedekken is in de tuin heb ik ze maar in een bakje potgrond gestoken.
Zoals je ziet in de bovenste bakjes een aantal kopstekjes (stekjes van het uiteinde van een takje) In de onderste bakjes is niks te zien, maar daar zitten een aantal wortelstekjes in: stukjes wortel die helaas ook moesten sneuvelen bij het uitgraven. Bij de meeste planten is het ofwel een kopstek die goed gaat, ofwel een wortelstek. En dan moet je eigenlijk ook nog in het goede seizoen zitten. Maar we laten ons door gebrek aan kennis absoluut niet weerhouden. Een beetje experimenteren is toch leuk? Tot nu toe lijken de kopstekjes in ieder geval goed te gaan. Ze staan in de schaduw en er hangt er nog geen eentje slap.

Eerder dit jaar heb ik ook al een klein stek-experimentje gedaan dat goed lijkt te lukken. Van het snoeiafval van de klimroos achter bij de schutting heb ik uit nieuwschierigheid een paar takjes in een potje gestoken. In ieder geval eentje heeft nu een uitlopend knopje. Van dit experiment weet ik zeker dat ik het niet volgens de regels heb gedaan, want rozen stekken schijn je voor de winter te moeten doen. Maar desondanks lijkt mijn klein experimentje toch gelukt. Hiephoi!